به گزارش پایگاه خبری مهندسی پزشکی(موپنا)، پژوهشگران بریتانیایی در یک کشف جدید موفق به شناسایی آنزیمی به نام Pap1 در گونه‌ای از باکتری Pseudomonas aeruginosa شدند که از زخم انسانی استخراج شده بود، این آنزیم توانایی تجزیه پلی‌کاپرولاکتون (PCL)، نوعی پلاستیک زیست‌تخریب‌پذیر پرکاربرد در تجهیزات پزشکی همچون سوتورها، استنت‌ها و پانسمان‌های زخم را دارد.
رونان مک‌کارتی، استاد دانشگاه برونل لندن و از اعضای اصلی این پروژه، در توضیح اهمیت یافته گفت: «پیش از این تنها برخی از باکتری‌های محیطی شناخته‌شده بودند که قابلیت تجزیه پلاستیک را داشتند، اما شناسایی چنین توانایی‌ای در یک پاتوژن انسانی می‌تواند دلیل بقای بلندمدت آن در محیط‌های بیمارستانی را روشن کند.»
مطالعات بیشتر نشان داد که قرار دادن ژن Pap1 در اشریشیا کولی (E. coli) نیز همین توانایی را به این باکتری منتقل کرد؛ به‌طوری‌که E. coli اصلاح‌شده موفق به تجزیه PCL در محیط آگار و حتی به‌صورت گلوله‌های پلاستیکی شد. در سویه اصلی P. aeruginosa نیز این توانایی به وضوح مشاهده شد و حذف ژن Pap1 موجب از دست رفتن توانایی تجزیه پلاستیک شد.
در بخش دیگری از پژوهش، دانشمندان مشاهده کردند که تماس با پلاستیک PCL موجب افزایش قابل توجهی در تشکیل بیوفیلم در باکتری‌های دارای Pap1 شد. بیوفیلم‌ها ساختارهایی چسبناک از سلول‌های باکتری هستند که موجب افزایش مقاومت آن‌ها در برابر آنتی‌بیوتیک‌ها می‌شوند و درمان عفونت‌های مرتبط را دشوارتر می‌سازند.
آزمایش‌های نهایی روی مدل جانوری Galleria mellonella (لارو شب‌پره مومی) نیز نشان داد که در صورت وجود ایمپلنت PCL، خطر عفونت با باکتری دارای Pap1 افزایش می‌یابد. در مقابل، مواردی که از سویه فاقد این آنزیم استفاده شده بود، حضور یا حضور نداشتن ایمپلنت تأثیری در شدت بیماری‌زایی نداشت.
این کشف علاوه بر پیامدهای زیست‌محیطی و زیست پزشکی، ضرورت بازبینی در انتخاب مواد مصرفی در تجهیزات پزشکی را برجسته می‌سازد؛ چراکه پایداری بیولوژیکی این مواد در روبه‌رو با میکروارگانیسم‌های بیماری‌زا ممکن است کمتر از آن چیزی باشد که تاکنون تصور می‌شد.
انتهای پیام/
منبع: ایمنا
